Midwinter Marathon 8 van Apeldoorn

Beter laat dan nooit als het op een wedstrijdverslag aan komt toch? Er is nog genoeg tijd om je in te schrijven voor de Midwinter Marathon van volgend jaar, dus echt te laat komt dit verslag niet (vind ik)

Zoals je je misschien nog kunt herinneren was het mijn doel om de 8 van Apeldoorn tijdens de Midwinter Marathon in 40 minuten te lopen. Een doel op tempo in plaats van een doel op afstand leek mij een leuke en uitdagende afwisseling. Dat was het ook zeker, maar dan moet je er ook wel voor trainen. Ondanks een goed uitgewerkt trainingsschema en de steeds dichterbij komende wedstrijddag ging dat trainen toch niet zoals ik het had gewild.

Welgeteld twee weken voordat het startschot van de 8 van Apeldoorn zou klinken, begon ik met serieus trainen. De donkere en vooral ook koude dagen deden mijn hardloopmotivatie in de weken daarvoor als sneeuw voor de zon verdwijnen en ja, in twee weken kan je nog zo hard trainen, je gaat je snelheid niet van net boven de 6 min/km naar 5 min/km helpen. Het doel van finishen in 40 minuten liet ik dan ook al redelijk snel vallen maar dat ik op een lekker tempo wilde gaan lopen was zeker.

Onder de 50 minuten (en heel misschien wel in 45 minuten) lopen werd mijn nieuwe doel en met een enorme bom aan adrenaline stond ik op zondagmiddag helemaal vooraan in startvak A. Haha, wel grappig hoor om tussen alle super snelle en serieuze lopers te staan. Ik wist dat ze me allemaal zouden gaan inhalen en mij daarvoor allemaal zouden haten maar het was zeker motiverend om zo ver vooraan te mogen staan.

Om precies drie uur klonk het startschot. Ik ging redelijk snel van start, want ik had er zin in. Helaas voelde ik al snel dat ik iets te snel van start was gegaan. Ik krijg erg snel last van hele erge steken in mijn onderbuik als ik mijn runs niet heel erg rustig begin en al voor de tweede kilometer voelde ik de steken steeds erger worden. Hoewel ik tijdens mijn trainingen wel eens ga wandelen om de pijn weg te laten zakken, was ik dat vandaag zeker niet van plan. Gewoon doorzetten en doorgaan, die mooie tijd moest er komen.

Gelukkig voor mij zat er na de twee kilometer een flinke stijging in het parcours. Even tempo terug en mijn energie sparen. Ik wist dat de stijging tot net na de 4 Km zou blijven, waarna het parcours weer naar beneden zou lopen. Tijdens deze twee stijgende kilometers konden mijn pijntjes ook wegtrekken en goed opgewarmd passeerde ik de waterpost op 4,2 Km. Aangezien ik bij runs onder het uur nooit drink, sloeg ik de waterpost over om zo mijn tempo mooi vast te kunnen houden. We gingen bergje af en ik versnelde mijn pas flink. Al snel had ik Melvin ingehaald en liep mijn tempo van 7 min/km op zijn langzaamst op tot zo’n 5’20” min/km. De laatste twee kilometer van de route waren weer wat platter waardoor het vasthouden van mijn tempo steeds lastiger werd. Ik wilde het liefst niet terugzakken in tempo, want het voelde alsof ik vloog en dat voelt fijn kan ik je vertellen. De motivatie om niet ingehaald te worden door ofwel Melvin ofwel de man met de 50 minuten ballon was ook best een goede en tot aan de finish wist ik mijn tempo vast te houden op ongeveer 5’30” min/km. Een paar meter voor de finish haalde Melvin mij alsnog in. Helemaal kapot maar hij kon het niet hebben als ik voor hem zou eindigen. Nou had ik kunnen gaan sprinten maar eigenlijk was mijn energieniveau daar op dat moment niet meer helemaal naar. Met een kleine versnelling kwam ik op 47 minuten en 23 seconden over de finish. Een mooie 5 seconden na Melvin en nog voor de meneer met de 50 minuten ballon.

Ik heb weer heel erg genoten van het mooie parcours in Apeldoorn en de grappige honden in het publiek die zich ofwel afvragen waar al die mensen naartoe rennen (en dan ook heel veel moeite doen om dat uit te vinden) ofwel zich heel demonstratief omdraaien en de andere kant op gaan kijken. Op naar de volgende hardloopuitdaging, want dat dit verslavend werkt hoef ik jullie geloof ik niet meer te vertellen.