Na veel aandringen van Melvin besluit ik om de huisarts nog een keer te bellen en nu meteen een doorverwijzing naar een specialist te vragen. Een uitgebreid intern onderzoek en een interne echo later, hoor ik wat ik eigenlijk al die tijd al wist.
Ik heb endometriose.
Een tijdlijn van gebeurtenissen
Deze blogpost staat al maanden als leeg concept open op mijn bureaublad. Mijn verhaal is té belangrijk om niet te delen maar tegelijkertijd is het ook niet het meest gezellige verhaal om te vertellen. Dus hoe begin je dan?
Ik begin wel bij het begin. Ik ben een jaar of 15/16 en ik merk dat mijn, tot voorheen altijd hele lichte menstruaties wat zwaarder worden en meer invloed hebben op mijn emoties en mijn weerstand. Hierbij ook een excuus aan mijn vriend (toen nog niet meer dan dat) voor de mascara vlekken op zijn vest, toen hij mij moest troosten voor de scheikunde les omdat ik me niet helemaal lekker voelde.
Twee jaar later, als eerstejaars Biologie student in Utrecht zit ik als een zombie in een collegezaal. Concentreren kan ik me amper en ik hoop dat niemand me aanspreekt, want daar heb ik echt de energie niet voor. Tot twee keer toe ren in tijdens het college naar de WC’s om daar mijn maandverband én tampon te verwisselen. In een paar jaar tijd zijn mijn menstruaties van licht naar heel zwaar veranderd.
Nog eens twee jaar later begint het feest pas echt, wanneer ik voor een halfjaar in Finland woon. Tijdens mijn werkcolleges houd ik me zoveel mogelijk op de achtergrond en zodra ik weg mag, fiets ik langs de Lidl voor een grote voorraad Ibuprofen. Eenmaal thuis weet ik niet meer wat ik moet doen van de pijn. Staan, zitten, liggen. Eigenlijk kan het allemaal niet. Ik beland gillend en huilend van de pijn in bed, waar ik de rest van de dag doorbreng. Dit is de eerste en helaas niet de laatste keer dat ik gillend en huilend van de pijn in bed of op de grond lig. Dat ik zoveel Ibuprofen kan slikken als ik wil, zonder enig resultaat en dat mijn maag zich ook geen raad meer weet en zijn inhoud maar in het toilet achterlaat. Na deze ene keer in Finland, is het iedere maand feest.
“vervelend hè? Een meisje zijn.”
Nadat ik weer in Nederland ben, breng ik een bezoekje aan mijn huisarts. Dit is een hele stap voor mij. De laatste keer dat ik daar was, was toen ik op de basisschool zat en ik een longontsteking bleek te hebben. Na een kort inwendig onderzoek waarbij er niks raars gevoeld word, word ik afgewimpeld met de zin: “vervelend hè? Een meisje zijn.”
Hoewel ik eigenlijk wel weet dat er echt wat aan de hand is en ik door dokter Google ook wel een heel sterk vermoeden heb wat dat is, begin ik toch aan mezelf te twijfelen. “Misschien heb ik wel een hele lage pijngrens, stel ik me aan, moet ik niet zo piepen. Misschien heb ik gewoon de eerste drie jaar heel veel geluk gehad en is dit normaler om te voelen als je een gezonde vrouw bent. Als ik de verhalen van mijn moeder van vroeger mag geloven, dan is dat misschien ook wel zo…”
Helaas veranderd er niets en na veel aandringen van Melvin besluit ik om de huisarts nog een keer te bellen en nu meteen een doorverwijzing naar een specialist te vragen.
Een uitgebreid intern onderzoek en een interne echo later, hoor ik wat ik eigenlijk al die tijd al wist.
Ik heb endometriose.
Endo-metri-wattes?
Het endometrium is de slijmlaag aan de binnenkant van de baarmoeder (ook wel baarmoederslijmvlies genoemd) die tijdens de menstruatie wordt afgebroken en afgescheiden. Bij iemand met endometriose, zit dit slijmvlies niet alleen aan de binnenkant van de baarmoeder maar zit er een vergelijkbaar soort weefsel op andere plekken in het lichaam. Iedere maand bloed dit weefsel lekker mee en verspreid het zich daarmee verder. Een niet al te prettige ervaring kan ik je vertellen.
Op dit moment is er niet bekend hoe endometriose precies ontstaat, ook al lijkt erfelijkheid er in ieder geval 1 factor van te zijn. Ook is er niet bekend hoe het genezen kan worden en dat terwijl 1 op de 10 vrouwen wereldwijd endometriose hebben! Het enige wat ze op dit moment kunnen doen, is symptoombestrijding. Ofwel door middel van hormoonbehandelingen ofwel door middel van een operatie waarbij het weefsel wordt weggesneden (ook dit is maar tijdelijk, want na een aantal maanden groeit het gewoon weer terug).
Het liefst was ik dit lange verhaal geëindigd met een positieve draai. Met de boodschap dat het nu heel goed ging en dat ik een manier van pijnbestrijding had gevonden die heel goed voor mij hielp. Helaas is dat niet zo. Toch vind ik het belangrijk om dit verhaal te delen.
Als ik ook maar één vrouw naar de gynaecoloog kan sturen voordat endometriose haar hele kinderwens voorgoed onmogelijk maakt, één man meer begrip kan geven voor een collega die heel opvallend één keer per maand thuis wil werken of één student inspiratie geef voor een interessant onderzoek dan heb ik dit verhaal al niet voor niets geschreven.
Ongesteld zijn is gezond, pijn niet!
Ken jij iemand met endometriose?
*petje af als je tot het einde van dit verhaal bent gekomen!
