Zoals iedere vrijdag schrijft Jessica ook vandaag weer een verhaal over sport, voeding en het als meisje overleven in de krachttrainingshoek van de sportschool.
Het zit erop. 31 weken wedstrijdvoorbereiding zijn voorbij. Niet meer aftellen naar die ene dag die met grote letters in mijn agenda staat. Niet meer na elke training de groepszaal inschieten voor het oefenen van de quarterturns en t-walk. Geen vroege ochtendwandelingen meer om kruisjes te kunnen zetten achter cardio in mijn schema. Geen eindeloze hoeveelheden kip en groente meer. Want afgelopen zondag was de grote dag!
De voorbereidingen
Om 8.15 uur moesten we ons melden in de Tamboer voor het ophalen van ons slipnummer en dus stond de wekker om 7.00 uur. Onbewust was ik schijnbaar toch erg zenuwachtig, want om 1 uur, 4 uur, 5 uur en 6 uur was ik wakker. Toch maar uit bed, shapecheck: water verliezen ging goed, spullen checken: alles zit in de tas. Geen trek, maar toch maar een paar happen ontbijt. Alle spullen in de auto zetten en op naar Hoogeveen. Geluksnummer 104 vandaag! Het lange wachten kan beginnen.
We hebben een matje en dekentje mee en ik installeer me daar dan ook comfortabel mee naast de verwarming, gek genoeg heb ik het vandaag voor het eerst in tijden niet koud. Om 12 uur wordt de show geopend, op het moment dat het doek omhoog gaat, staat het kippenvel op mijn armen. Wat gaaf, wat heb ik er zin in, wat ga ik shinen!
Musclebabe Anouk (instagram @prsandpoptarts) verzorgt onze prachtige make-up vandaag, ik herken mezelf amper als ik in de spiegel kijk. Daarna wachten we (on)geduldig op het moment dat we eindelijk naar de tanning kunnen. Om me heen lopen allemaal oompa loompa’s, maar omdat ik in bikini 5 zit ben ik pas als allerlaatste aan de beurt. Daarna gaat het snel, haren krullen, bikini aan, nepnagels plakken, schoenen aantrekken(probeer die maar eens dicht te krijgen met nepnagels op) en oppompen.
Quarterturns
Eindelijk mag ik op, ruim 8 uur heb ik gewacht vandaag, ruim 31 weken heb ik gewacht dit jaar. 31 weken heb ik gedacht dat ik op dit moment bloednerveus zou zijn, maar dat ben ik niet. Ik lach naar de jury, ik blijf bewegen, ik laat me van mijn beste kant zien. Mijn benen tintelen en mijn lach verkrampt op mijn gezicht, maar ik voel het niet, want ik geniet.
T-walk
Na mijn quarterturns stort ik een beetje in, ineens ben ik heel erg moe en huilerig. Alle emoties van de afgelopen tijd lijken eruit te willen, ik laat drie tranen rollen en stop dan heel snel omdat ik niet wil dat ik mijn make-up eraf huil. 10 minuten later voel ik me alweer veel beter en kan ik niet stoppen met vertellen hoe gaaf ik het vind en dat ik zoveel zin heb om weer te mogen voor mijn t-walk. Jeanet komt vertellen dat ze de t-walk hebben omgegooid en dat het in plaats van 4 poses enkel zal bestaan uit de frontpose en backpose. Zelfs dit geeft me geen stress, ik oefen met Niek mijn nieuwe t-walk twee keer en het voelt goed. Het enige waar ik om stress is de muziek (die mag je bij bikini fitness niet zelf kiezen), ik duim voor een uptempo nummer. En zal ik je eens wat vertellen; op het moment dat ik op het podium sta hoor ik niets meer, het enige wat ik zie is de jury. En ik geniet weer intens. 
En dan zit het erop, nog 1 keer het podium op voor de prijsuitreiking. Zoals verwacht geen top 6, het is tijd om een jaar te nemen om te bouwen. De cola light is heerlijk, na een stukje milka oreo en een hap cookie notti ben ik al misselijk. Toch eet ik nog een patatje, het is heerlijk. Ik spoel de tanning eraf en voel me weer heel normaal. We trekken een fles champagne open en praten na over deze lange dag. Tot ziens Enercup, hopelijk tot volgend jaar!
Met het einde van mijn wedstrijdprep komt ook het einde van mijn blogs voor Without Elephants. Je kunt me natuurlijk blijven volgen op social media!
Jessica
Céline- Lieve Jessica, bedankt voor je leuke, inspirerende en motiverende posts het afgelopen jaar. Ik heb er ontzettend van genoten en wil je ook hier nog een keertje succes wensen met al je bezigheden volgend jaar.
