De dag dat ik achter een wildvreemde aanfietste

Kinderen doen soms rare dingen. Als we nu terugdenken aan alle dingen die we hebben gedaan als kind, dan vragen we ons waarschijnlijk af waar we toen in ’s hemelsnaam mee bezig waren. Een tent opzetten in de achtertuin en spelen dat je op de camping bent, een katten drol proberen na te maken van modder en die dan op een steen voor het raam leggen omdat je weet dat je moeder katten drollen in de tuin ontzettend vies vindt, je verstoppen voor een gemeentegrasmaaier omdat dat een heks is of urenlang tel-sell reclames naspelen. Het kan allemaal als je nog een kind bent. Iets wat ook heel leuk is om te doen, is spelen dat je een spion bent en dat een random persoon die toevallig voor je huis voorbij loopt een boef is. Je besluit die persoon heel stiekem te volgen om hem heel goed in de gaten te houden.

Vandaag besloot ik om net zoiets te doen. Nee, ik ging niet echt achter iemand aanlopen alsof ik een spion was en iedere 5 seconden tegen mijn rekenmachine zeggen wat ik had geobserveerd. Nee, dat gaat mij toch iets te ver en bovendien zouden ze me dan van de straat hebben geplukt en in een gesticht hebben gestopt.

Wat ik wel besloot te doen was om een fietstocht te maken. Waarheen? Dat wist ik nog niet. Dat hing af van waar die meneer met de blauwe jas en de grijze muts heen zou fietsen.

Zo’n fietstocht lijkt heel erg makkelijk, maar dat is het echt niet. Vooral niet als de persoon die je wilt volgen veel sneller fietst dan dat jij doet. Na 10 minuten fietsen was mijn target al bijna uit het oog en besloot ik een zijstraat in te fietsen. Ik dacht me te herinneren dat er in deze buurt ergens een turks winkeltje zat waar ik ooit nog een keertje wilde kijken. Toen ik het winkeltje niet kon vinden, zocht ik een nieuw slachtoffer uit. Deze persoon was opnieuw moeilijk om te volgen. Deze keer omdat hij veel langzamer fietste dan ik. Ik haalde hem in en tot mijn verbazing zag ik dat deze fietser me precies bij dat winkeltje had gebracht waar ik naar op zoek was. Ik stapte even af om wat rond te snuffelen en zette mijn tocht daarna voort. Ik sloeg een straat in waar de vogels fijn aan het fluiten waren en vond mijn derde en laatste slachtoffer. Deze persoon met pet, bracht mij tot vlak achter mijn huis. Toen ik weer zo dicht bij huis was, besloot ik dat mijn testrit volbracht was.

Eigenlijk is het ontzettend leuk om zo’n spontane fietstocht te maken en te zien waar je uit komt. Het lijkt mij heel erg leuk om een keer een hele zondagmiddag te besteden aan een fietstocht als deze, waardoor je ook wat verder van huis komt en nog meer nieuwe dingen ziet. Als je af en toe geen rare en spontane dingen doet, dan verliest onze wereld het avontuur dat we er vroeger in zagen en beland je in een soort van grijze sleur. Dat moeten we natuurlijk niet hebben.

Wat is het laatste spontane dat jij gedaan hebt?